Week 11

Deze week een kort verslag. Het was een heftig weekje.

Ik was deze week ook niet fit. Veel hoofdpijn en een duizelig gevoel. Dus na het werk heb ik maar niks gedaan.

Ik ben deze week wel geconfronteerd met de armoede op Aruba.
Sommige ouders kunnen hun kinderen geen eten meegeven naar school, omdat ze het geld er niet voor hebben. Het hospital brengt daarom elke dag een doos met brood en sap naar de scholen, zodat deze kinderen ook brood krijgen. Sommige kinderen krijgen geen ontbijt en beginnen om 10 uur met een zakje chips. Dat is dan alles wat in huis is.

Sommige mensen werken fulltime en krijgen nog geen 1000 florin per maand. Dat is ongeveer €500,-. Sommige ouders hebben daarom 2 banen of gaan andere dingen bedenken om geld te verdienen.

Dinsdag had ik een cursus over de rekenmethode. Het was ewn beetje jammer van de tijd, maar gelukkig hadden ze wel airco in het lokaal.

Donderdagavond was er een informatie avond over seksuele educatie voor de ouders van de leerlingen uit klas 5 en 6. Deze was helemaal in het papiaments. Dankzij mijn collega's heb ik toch nog wat meegekregen van de informatie die verteld werd. Tijdens deze avond kwam naar voren dat er grote problemen zijn op het gebied van seksuele voorlichting.
Het blijkt dat op Aruba per jaar meer dan 100 meiden van 16 jaar (en jonger) een baby krijgen. Ik schrok hier heel erg van. Vooral als je hoort wat de leerlingen tijdens deze lessen op school vertellen. Ze krijgen thuis de meest rare verhalen te horen.
Dit jaar krijgen de kinderen un klas 5 en 6 seksuelw voorlichtimg op school. Dit moet helemaal in het papiaments worden gegeven, zodat de kinderen het beter begrijpen. Dat betekent dat ik dat niet kan geven. De leerlingen krijgen de lessen dus van een andere leerkracht.
Vrijdagmorgen was er een voormeting in de klas. De stichting die.dit programma heeft opgezet wil graag weten wat de kinderen al weten. Sommige kinderen hadden van sommige woorden nog niets een gehoord. Op zo'n moment word het leeftijdsverschil tussen de leerlingen enorm bevestigd. Er zitten kinderen van 9 jaar bij mij in de klas, maar ook kinderen die al bijna 13 jaar worden.

Ik ga niet in detail treden over wat er allemaal is gebeurd bij een aantal leerlingen thuis. Maar het heeft mij wel behoorlijk geraakt. Op dat moment merk je echt hoe hard sommige kinderen je hier nodig hebben. Het is wel lastig dat sommige kinderen zich niet zo goed in het Nederlands kunnen uitdrukken.

Ik hoop dat ik volgende week een mooier verslag met jullie kan delen. Maar dit verhaal laat wel zien, dat werken op Aruba niet altijd lang leve de lol is.

Groetjes