Thuis

Hallo allemaal,
Vorige week was de eerste week na de oktober vakantie. Ik zou eigenlijk vorige week en deze week nog werken. En ik zou 26 oktober een kijkoperatie krijgen voor mijn knie. Omdat ik al langer last heb van mijn knie en het niet overgaat, zelfs niet met rust en fysio. Ik was dus door gestuurd naar de orthodepie. Eind september was ik daar bij de arts. Zij zei meteen dat ze dacht dat er een scheur zat in de meniscus en dat ze daarom een kijkoperatie wilde doen. Want wachten op een MRI duurt hier 3 tot 4 maanden. Ze zei ook na een MRI weet je misschien wat het is, maar is het probleem niet verholpen. Dus ik heb uiteindelijk toch maar gekozen voor een kijkoperatie.

Dus in de vakantie was ik al een dag naar school geweest om alles voor te bereiden.
De eerste dag na de vakantie begon dan ook lekker rustig. Totdat ze dus belde van de orthopedie. De operatie werd een week vervroegd, omdat mijn arts de 26ste geen ok had. Dus de kijkoperatie werd al op 19 oktober.

Dus vorige week moest ik alles vervroegd klaar leggen. De invaller van onze school zou mijn klas voor 2 weken overnemen. Want de arts zei na 2 a 3 weken kan je wel weer rustig gaan werken. Maar wel met zo min mogelijk lopen.
De leerlingen vonden het heel jammer dat ik er dus 2 weken niet ben. De maandag voor de operatie hadden ze nog allemaal ideeën.
Ik moest zeggen dat ik covid had, dan kon ik bij ze blijven.
Ik kan wel online les geven. We konden dan wel om 9.30 beginnen, zodat ik toch een beetje kon rusten.
Ze wilden me wel in een rolstoel duwen en ik kon met een taxi naar school komen om hun ouders haalden mij wel op van huis.

Toch fijn dat ze zo oplossingsgericht denken.

Dinsdag moest ik om 12 uur in het ziekenhuis zijn. Nuchter en ik mocht in de ochtend maar een paar slikken water. Echt fijn met temperaturen rond de 30 graden. Jammer genoeg moest ik er toch om 8uur uit. Want ik moest me om 8uur telefonisch ziek melden. Ze wisten dat ik geopereerd werd, maar procedure is procedure op Aruba.

Dinsdag moest ik pas om 12 uur in het ziekenhuis zijn. Ja we hebben hier gewoon een ziekenhuis. En de arts die mij opereert is ook gewoon een Nederlander. Ik heb namelijk meerdere vragen gehad of ik dan naar NL moest voor de operatie.

Ik was dinsdag dus net iets te laat in het ziekenhuis. Gelukkig is dat op Aruba geen probleem.

Na ongeveer 30 minuten in een wachtkamer gewacht te hebben, mocht ik mee. Er moest natuurlijk weer een hele checklist afgewerkt worden. Hier is dat gewoon nog op papier. Toen kwam er een vrouw en zei. Ze moet over 5 minuten weg, dus even opschieten. Lekker eerst 30 minuten wachten en dan opschieten.

Ik kreeg een ruggenprik. Deze wilden ze eigenlijk op de ok zetten, maar omdat ze daar nog niet klaar waren, hebben ze het al gezet op de plek waar je ook het infuus en al die snoertjes opgeplakt krijgt.
Op Aruba neemt bijna iedereen een algehele narcose, want ze zijn bang voor prikken.
Jammer genoeg ging het zetten niet zo soepel.


De naald zat al in mijn rug en toen moesten ze even een andere plek zoeken. Dus mijn rug doet nu ook een beetje pijn.

Bij de operatie heb ik meegekeken op een scherm. Er zat toch een scheur in de meniscus en het losse deel hebben ze weggehaald. Ze hebben mijn hele knie bekeken en er bleek ook een scheur in de kruisband te zitten. Maar gelukkig op een plek waar ik weinig klachten van kan hebben. Dus ze zei, daar gaan we niks aan doen. Het enige wat ik kan merken is dat mijn knie soms iets instabiel is, maar als dat alles is, is het goed.

Na de operatie ging ik naar de recovery. Iedereen werd daar wakker van de algehele narcose, maar ik was gewoon bij. Dus ik heb vooral gekletst met een paar verpleegsters.

Na een tijdje mocht ik terug naar de afdeling. Daar moest ik wachten tot de verdoving uit mijn benen was. Maar omdat ik pas later werd geopereerd, duurde dat best lang. Dus ik mocht al naar huis, terwijl ik nog niet eens al mijn gevoel terug had. Ik lag op de dagopname, dus ik denk dat ze naar huis wilde. Ik heb toen gevraagd of Ik beneden vast mocht wachten. Ik mag namelijk gewoon op mijn been staan en lopen. Dus ik heb beneden verder gewacht.

Gisterenochtend moest ik weer vroeg wakker worden. Want op de 2de dag van je afwezigheid moet je de svb bellen. Ik moest mijn gegevens doorgeven en een dokter van de SVB zou mij in de loop van de dag bellen. Deze dokter bepaalt hoe lang je thuis mag blijven van je werk. Je mag de oproep niet missen, dus ik moest wakker blijven. Uiteindelijk werd ik rond de middag gebeld. Ik moet tot 17 november thuis blijven. Dus dat is nog super lang.

Ik had er al een beetje op gerekend, want tijdens de operatie was ik met de arts aan het praten en toen zei ze al dat ik er op moet rekenen dat ik pas na 6 weken weer volledig kan werken. En na een week of 4 weer rustig kan beginnen met mijn been hoog.

Ik heb gelukkig niet zoveel pijn. Ik moet elke 2 uur oefeningen doen, dan voel ik wel iets. Maar de pijn is goed te doen.
Dus ik ben me nu vooral aan het vervelen. Mijn collega's zouden nakijkwerk brengen. Zodat ik iets te doen had.
Maar jammer genoeg zit mijn klas sinds vandaag in quarantaine, omdat een leerling positief is getest. Eigenlijk mogen 3 meiden wel naar school en de invaller, omdat ze gevaccineerd zijn. Maar 3 van de 17 kinderen op school is ook niet ideaal. Dus ze moeten morgen pakketten met materiaal ophalen. Online school is hier niet te doen. Veel kinderen hebben geen tablet, computer of laptop of er is thuis geen internet.
Dus ik heb gisteren toch nog even gewerkt aan werkbladen. Vandaag ga ik maar eens kijken of netflixen iets voor me is.

En morgen mag het drukverband van mijn knie en mag ik eindelijk normaal douchen.

Gisteren zijn we al wel 2 collega's langs geweest. Dus dat was wel gezellig. En dit weekend wilden wat vriendinnen langs komen. En als het goed gaat, ga ik volgende week even kijken bij de beachtennis, zodat ik niet alleen maar thuis zit. Ik mag niet autorijden, dus ik zit echt alleen maar thuis. Over 2 weken moet ik weer naar de arts, dan gaan de hechtingen eruit en hoor ik meer.

Doei doei.